آب معدنی _ آب لیمو و اب میوه های شیمیایی و سرطان زا ساخت داخل

عدالت نیوز:جریان موضوع این محصولات سرطان زای تولید داخل برمی گردد به سال 1389 اما وزارت بهداشت و سازمان استاندارد رژیم با توجه به اینکه سهام داران این شرکتها و کارخانه جات اکثرا از سپاهیان می باشند چشم خود را بر روی حقایق بسته و به نفع سپاه و مرگ مردم رای دادند.

 در هجدهم خرداد 1389 ، جلسه ای در یکی از شرکت های وزارت نفت برگزار شد. دستور کار این جلسه، جمع بندی آزمایش های انجام شده بر روی آب معدنی های موجود در بازار بود تا خریدهای وزارت نفت، با توجه به میزان سلامت آب های معدنی انجام گیرد.نتایج اما به بیرون درز کرد.

چندی نگذشت که صورت جلسه این شرکت در خصوص میزان سالم یا آلوده بودن آب های معدنی و شامیدنی به بیرون درز کرد: از 21 برند آب معدنی که در آزمایشگاه های مجهز وزارت نفت بررسی شده بودند، تنها نه برند از نظر سالم بودن مورد تایید قرار گرفت. “دماوند” یکی از برندهایی بود که طبق آن صورت جلسه تایید نشده بود. در چنان وضعی همانگونه که گفتیم انتطار می رفت وزارت بهداشت، به مسوولیت قانونی خود عمل کند و به عنوان داور ، کیفیت دماوند و دیگر آب های معدنی و آشامیدنی را بسنجد و گزارش آن را به مردم بدهد ولی مسوولان آن دوران،  به سلامت مردم اهمیتی ندادند و به نفع سپاه سگوت اختیار کردند.
مسوولان وقت ، نه تنها در این مورد بلکه پیشتر نیز بعد از انتشار اخباری راجع به مرجوع کردن محموله آب دماوند از افغانستان به دلیل سرطان زا بودن نیز سکوت اختیار کردند. خبری که روز هفدهم مهر سال هشتادوهشت در روزنامه اعتماد منتشر شد و البته ما بر صحت و سقم آن اشراف نداریم این بود: « پس از آنکه نیروهای ناتو مستقر در افغانستان برای تامین آب شرب مورد نیاز خود با طرف ایرانی وارد مذاکره شدند، مقرر شد شرکت آب معدنی دماوند به عنوان بزرگ ترین تولیدکننده آب معدنی در ایران، آب شرب ناتو را تامین کند. در این راستا اولین محموله هم به افغانستان صادر شد اما پس از مدتی محموله مذکور به دلیل غیربهداشتی و سرطان زا بودن به ایران عودت داده شد. این در حالی است که در این خصوص اطلاع رسانی صورت نگرفت و محموله مذکور به همراه سایر تولیدات آب معدنی دماوند در داخل توزیع و در اختیار مردم قرار داده شد»

تنها آب معدنی نیست که مردم را نگران کرده است. چندی پیش ، در عصر ایران خبری منتشر شد مبنی بر این پانصد تن آبلیمو که توسط برند مطرح “دستچین” تولید شده بود، در واقع آب لیمو نبود بلکه یک ماده شیمیایی با طعم و رنگ آبلیمو بود. این مایع به حدی خطرناک بود که سازمان حفاظت محیط زیست اعلام کرد معدوم کردنش در طبیعت نیز به محیط زیست آسیب می رساند. هم اکنون انواع بیسکویت ها، آب میوه ها، نوشابه ها، لبنیات، کمپوت ها، کنسروها، تن ماهی ها، سوسیس ها و کالباس ها و محصولات دیگر با نشان بهداشت و آرم استاندارد در بازار توزیع می شوند و مردم نگرانند که نکند این محصولات هم – دستکم برخی شان – دچار مشکلات بهداشتی باشند و همانند برخی آب معدنی ها ، مشکلات شان لاپوشانی شود.

 این موضوع ، فقط در خصوص مواد غذایی نیست و درباره محصولات دیگری مانند خودرو نیز صادق است. به عنوان مثال، اگر سازمان استاندارد، کامیون های چینی “هوو” را که به علت نقص فنی در سیستم ترمزهایشان صدها ایرانی را به کام مرگ فرستادند، تایید نمی کرد یا اگر به خودروی تاریخ مصرف گذشته ای مانند پراید، تاییدیه استاندارد نمی داد، سایپا نمی توانست برای سال ها خود را پشت نام استاندارد پنهان کند و این ارابه مرگ را به مردم بفروشد و هزاران فاجعه را رقم بزند.
 سازمان ملی استاندارد، باید پاسخ دهد که چگونه آرم بر روی محصولاتی قرار دارد که نه تنها استاندارد نیستند بلکه چیزی غیر از نامشان هستند. به عنوان مثال یک ماده شیمایی که تنها رنگ و طعمش شبیه آبلیمو یا آب میوه است را به نام محصول طبیعی عرضه می کنند و سازمان استاندارد هم آن را استاندارد اعلام می کند در حالی که ماده ای شیمیایی و سرطان زا است.
بنابراین مردم عزیز خود باید حافظ سلامتی شان باشند و هرگز به ارم استاندارد و تاریخ درج شده بر روی محصولات داخلی اطمینان نکنند.